YES, this is it!

Nou eindelijk weer internet vandaar nu pas weer een blog. Vorige week vrijdag bezochten we de sint peters buriangi school, waar al zo veel over gesproken is.Helma en Hankees zijn deze school aan het opstarten. Toen we hier aankwamen werden we meteen geconfronteerd met de slechte stand van de school: de muren waren half ingestort, de kinderen liepen op blote voeten, er waren weinig tafels en stoelen en nauwelijks schoolboeken. Heftig om te zien, we zouden vandaag onze kleding hier gaan verkopen de opbrengst was voor de school. Toen we de kleding hadden uitgestald begonnen de vrouwen gierig alle kleren te pakken. De verkoop was begonnen! Na heel wat kritische blikken, oppakken en weer wegleggen gingen de meeste vrouwen niet alleen met een big smile weg ook hadden ze een paar mooie kledingstukken gekocht. Geweldig toch hoe blij die vrouwen met mijn oude T shirtje zijn! Toen alle overige kleertjes weer waren ingepakt hebben we geluncht in Helma’s Hilton ik zal hier even wat over uitleggen voor dat je denkt dat we in een luxe lunchtent zaten  het ziet er namelijk als volgt uit: een mud (is klei) hutje met wat plastic stoeltjes binnen. Het tentje zelf zag er misschien niet denderend uit de lunch was heerlijk! Een chappatti met een omeletje ertussen voor maar liefst 20 cent.

De school veroverde me steeds meer, dat ik hier het project geld aan wil geven werd voor mij meer en meer duidelijk. Ik ben van mening dat onderwijs een belangrijke basis is voor een kind. Al deze kinderen, allemaal zo mooi die verdienen goed onderwijs! Want elk kind heeft volgens de wet recht op onderwijs het is toch oneerlijk dat je dit niet krijgt als je bijvoorbeeld hier in Kenia bent geboren. Daarom heb ik besloten dat ik het geld dat ik in Nederland heb opgehaald voor een micro- project hier ga besteden aan schoolboeken en tafels voor de kinderen. Ik wil graag iedereen heel erg bedanken die mij heeft gesteund voor het micro- project. Mede dankzij jullie krijgen deze kinderen straks goed onderwijs! Nadat we aan het personeel hadden verteld dat we hun graag willen steunen, liepen we nog even een rondje, rond de school. Toen we bij de kinderen aan kwamen begonnen ze voorzichtig met een dansje voor ons. Toen ze hun dansje beëindigden en wat verlegen om hun zich heen keken. Vroeg ik: “Kunnen jullie mij leren dansen”. De kinderen die ik al prachtig vond veroverden daar echt mijn hart. Al snel was ik omringd door allemaal kinderen die enorm blij aan het dansen waren! Wat een energie! Toen zelfs na een half uur iedereen moe was en het zweet op alle koppies stond ( ook bij mij) wilden ze nog door gaan. Zo mooi, zo fijn! Dat ik deze kinderen kan helpen geeft me enorm veel voldoening!